2024 Stage

Profiel
Naam: Alexandra de Rotte
Leeftijd: 38 jaar
Functie: Longarts in opleiding St. Antonius ziekenhuis Nieuwegein

Hoe ken je het NAD en hoe kwam je erbij om een stage in het NAD te komen doen?|
Ik weet niet meer wanneer ik voor het eerst van het NAD hoorde, of dit al tijdens mijn studie geneeskunde was of dat het was tijdens mijn specialisatie tot longarts. Ik kan geen concreet moment aanduiden, behalve dat ik vanaf een zeker moment wist dat er een Nederlands astmacentrum in Zwitserland was en dat het iets met schone lucht en weinig allergene prikkels te maken had. Met een voorliefde voor de bergen, en Zwitserland in het bijzonder, trok dit ergens wel mijn aandacht, maar omdat het ook weer niet bijzonder vaak voorbijkomt in je drukke werk is het erbij gebleven dat het met opgevallen was.

Tijdens de laatste twee jaar van mijn opleiding tot longarts heb ik echter ruimte gekregen om wat meer mijn eigen pad uit te stippelen en me wat meer te verdiepen in een aandachtsgebied naar keuze. Dit was dan ook het moment om voor de cursus Op de Hoogte van Astma naar Davos af te reizen en daar wist ik meteen na het praatje van de longrevalidatie, hier wil ik stagelopen.

Wat is jouw indruk van het NAD?
Voordat ik uiteindelijk stage ging lopen in het NAD had ik ook al stagegelopen in Merem, het oude Heideheuvel, in Hilversum. Eigenlijk een beetje de laagland versie van het NAD. Ik wist dus in zekere zin waar ik aan begon. Hier had ik al een ontzettend leuke ervaring opgedaan in de longrevalidatie. De aanpak samen met verschillende zorgprofessionals rondom je patiënt, waarbij ieder zijn ervaringen en progressie in het zorgproces met elkaar deelt, wat je allemaal weer mee kan nemen in je behandeling vond ik ontzettend gaaf. Dit is voor mij echt samenwerken om je patiënt beter te maken. Dit zag ik ook heel erg terug in Davos. Wat echter toch wel anders is aan het NAD, dat is juist dat het in Zwitserland zit. Je zit ver weg van Nederland, op een berg in een Zwitsers landschap. Prachtig, maar dit geeft ook de nodige uitdagingen. Lijntjes met het zorgsysteem in Nederland zijn langer en de patiënten gaan in het weekend niet naar huis, maar ze blijven allemaal in de kliniek. Dit kan een ontzettende meerwaarde hebben, om je patiënt echt even helemaal uit het systeem thuis te halen, maar dit is voor sommige patiënten, begrijpelijk, ook wel echt een grote stap. En dan hebben we het nog niet eens over de stap weer naar huis als de patiënten allemaal tools hebben meegekregen om hun leven toch op een nieuwe manier in te gaan richten. Het thuisfront krijgt dit proces toch op een andere manier mee dan als de patiënt elk weekend thuis is. Gelukkig hebben we daar anno 2024 ook wel weer hele mooie oplossingen voor, want videobellen kan mooi ingezet worden om de familie toch op sommige momenten te betrekken in het proces.

Wat was jouw indruk van het werk als longarts in het NAD?
Wat merkte je aan de doelgroep die een behandeling in het NAD ondergaat? 
Onderdeel zijn van de hele groep zorgverleners die de patiënt echt daar wil helpen waar hij vastloopt dat vind ik ontzettend mooi. De mate van psychosociale problematiek is echt opvallend hoog in de populatie en dan is de zorg in het ziekenhuis er niet altijd op ingericht om deze zorg optimaal te behandelen. Als longarts kennen we allemaal wel die patiënt op de poli waarvan we weten dat er veel meer speelt dan alleen die luchtwegobstructie en de benauwdheid die daarbij hoort. Speelt er ook nog angst? Zit er andere psychische problematiek? Is er sprake van conditieverlies? Is het meer een acceptatie of een coping probleem? We weten allemaal dat 10 minuten op de poli veel te weinig is om dat te ontrafelen, laat staan er wat aan te doen. En dat zijn juist de patiënten die je samen met een psycholoog, maatschappelijk werk, fysiotherapeut, psychomotore therapeut etc. in het NAD goed kan behandelen. Als je dan in de loop van een revalidatieprogramma merkt dat er veranderingen in de goede richting ontstaan bij de patiënt, dat is heel gaaf.

Daarbij komt nog dat je als longarts eigenlijk als een soort huisarts functioneert voor de patiënten in de kliniek. Zelf een otoscoop in handen nemen om het trommelvlies te inspecteren, huidproblemen beoordelen of een mastitis beoordelen, in het ziekenhuis verwijs je patiënten vaak naar de huisarts of een andere specialist, maar hier zal je moeten bedenken of dat wel een aantal weken kan wachten. Soms een lastige afweging, maar eigenlijk ook wel een hele mooie uitdaging.

Wat viel jou op tijdens deze stage in het NAD?
Dat het een hele uitdaging is voor het team om de zorg te leveren aan een best wel zware categorie patiënten. Het zijn vaak patiënten waar de longarts in Nederland niet voor niets mee vastloopt. Maar de energie en de positiviteit waarmee het team er met elkaar staat is heel gaaf om te zien en heel gaaf om even onderdeel van te mogen zijn.

Is je een casus bijgebleven?
Zeker, heel veel zelfs. Om een voorbeeld te noemen. Een patiënte die al vaker in Davos was geweest, een complexe thuissituatie heeft met een behoorlijk gevulde psychosociale rugzak. Zij kwam in mijn eerste week aan en kreeg bij aankomst in Zwitserland een bericht over haar thuissituatie waardoor zij volledig van slag was. Het gevolg: paniek, hysterie, chaos, in zowel haar hoofd als in haar uitingen. Zoals het team hierop inspeelde was heel mooi om te zien. Er werd een dagelijkse check ingepland vanuit het psychosociale team om te beoordelen hoe de vlag er elke dag bij hangt en de extreem korte lijntjes tussen o.a. psychosociale collega’s, verpleging en artsen werden direct zichtbaar.

Wat is wat jou betreft de toegevoegde waarde van een klinische longrevalidatie in het hooggebergte?
Longrevalidatie in het hooggebergte heeft een aantal kenmerken die je niet of moeilijk in het laagland kan nabootsen. De prikkelarme omgeving is daarin een factor die een rol speelt, maar in mijn ogen gaat het dan om een veel breder begrip “prikkelarm” dan alleen de pollen en de huisstofmijt. Het feit dat het ver weg is van Nederland maakt dat je geen programma kan maken waarin patiënten tussendoor nog thuis verblijven. Een patiënt haal je dus echt volledig uit zijn systeem. De psychosociale prikkels haal je dus ook voor een deel weg. Dit kan voor sommige patiënten heel veel meerwaarde hebben.

Is er een toegevoegde waarde aan een hooggebergte-stage in het NAD?
Voor alle longartsen die verwijzen naar het NAD zou een kijkje in de longrevalidatie wat mij betreft meerwaarde hebben. Of dit nu een paar dagen is of langer dat maakt niet zo gek veel uit. Maar het feit dat je ziet wat en hoe het gebeurt in het NAD is heel waardevol. De longrevalidatie wordt iets minder een blackbox waar je je patiënten heen verwijst, waardoor je de patiënten ook weer beter voor kan lichten voordat je ze verwijst.

Heb je nog een tip voor mensen die ook stage willen komen lopen?
Bij twijfel, doen!