Blog 5

In sickness and in health, Life as we know it

Deze week zijn de bakens nogmaals verzet. Bij opname in het NAD is mij gevraagd om doelen te stellen voor tijdens de longrevalidatie aan te gaan werken. Voorbeeld van mijn doelen was conditie opbouwen en medicatie afbouwen, meer grenzen herkennen en erkennen. Het doel om conditie op te bouwen is bijgesteld. Nu is mijn nieuwe doel om te onderzoeken wat mijn energie niveau is en wat mijn lijf dan nodig heeft om de dag goed door te komen. Dat is heel erg ik gericht en toch niet egoïstisch. Maar wel 180 graden anders dan wat ik de afgelopen halve eeuw heb gedaan.

Dan zijn dus opeens je oude gewoontes niet meer helpend en adequaat. Dan komt mijn hoofd in verzet tegen mijn nieuwe manier van leven met ernstig astma. En als je dacht dat je je niet zo moet aanstellen, dacht ik de afgelopen dagen;” ik wil gewoon naar huis!” Ik ben het helemaal zat om de hele dag patiënt te zijn en mij de hele tijd af moeten vragen;” wat voel ik, wat wil ik, wat zal ik anders kunnen doen. “ en dan ook nog eens al zes weken leven in een groep ‘random’ vreemde longlijders die allemaal ook met een hoop vragen zitten. Die ook allemaal beter met hun astma overweg willen gaan en werken aan een hernieuwde versie van zichzelf. Opeens kreeg ik de hunkering om weer naar huis te willen. Lekker naar mijn jongens, de hond, mijn bed, bank, alles eigenlijk wel. Maar ja…., het leven is niet altijd feest. 

Ik heb mijn verzet dan ook maar weer opgeheven. Nog twee weken bikkelen aan de hernieuwde versie van mijzelf, nieuwe manier van omgaan met mijn astma. Ja die van mij, want geen enkele vorm van astma is gelijk. Zo ook niet hoe je ermee omgaat. Eerder schreef ik al over de relatie met astma. Nou ik tolereer nu dat ik astma heb en dat het mijn aandacht nodig heeft. Maar het is meer een boze buurman-relatie dan dat we vriendjes zijn. Beter een goede buur dan een verre vriend, mag het ook een boze buur zijn? Misschien komt het aardig vinden nog wel. Of is het ook oke om een beetje boos te zijn? Mijn ergste baaldagen zijn voor nu weer even geweest. Ik richt mij op een goede afronding van mijn verblijf op grote hoogte. Het weekend staat voor de deur; doe de deur maar open!

Esther van Roest
-deel 5-