Blog 7

In sickness and in health, Life as we know it

Na acht weken is het dan zover; tijd om naar huis te gaan. Tijd om even achterom te kijken. Wat is er allemaal gebeurd in die twee maanden. En waar iedereen vast nieuwsgierig naar is; wat heeft het mij opgeleverd.

Ik kwam in augustus aan in Davos redelijk gesloopt. Dat wist mijn lijf, maar zelf wilde ik daar maar deels aan toe geven. Mijn doel was: hard aan de slag te gaan met beweegprogramma en zelf wandelingen gaan maken om maar zo fit mogelijk naar huis te komen in oktober. De eerste week was pittig, steeds weer je verhaal doen, steeds weer merken dat mijn lijf best wel vermoeid was, al merkte ik ook dat er ruimte kwam in mijn longen. Mijn neusbijholten raakten een hoop rommel kwijt, dat stemde mij hoopvol. En gaf mij nog meer drijfveren om hard aan de slag te gaan.

Eind van week twee een luchtweginfectie; pats, met twee benen weer in de realiteit gezet. Het voelde als mislukken, niet voldoende mijn best gedaan te hebben. Maar het tegenovergestelde was waar. Juist te veel van mijn lijf gevraagd. Die lessen kwamen hard binnen. Ik heb nu eenmaal ernstig astma, dat wordt niet anders. Ik leerde er anders mee om te gaan in de weken die volgden. Is dat dan de kuur voor een beter en gezonder leven? Nou ja wat ik heb gemerkt is dat leren voelen hoe mijn lijf eraan toe is en dat serieus te nemen in de dagindeling, mij dit wel gaat helpen om minder over de grens te gaan. Leerde mij om ook zo nu en dan rust te omarmen en daarmee te merken dat dit mij helpt om door de dag te komen en door de diepe dalen.

Ja want die dalen die blijven. En helaas ga ik minder goed naar huis dan ik gekomen ben. Dat wil zeggen; sinds vorige week heb ik eerst een luchtweginfectie gehad en net toen dat beter ging kreeg ik een astma aanval. Die vloerde mij volledig. Dan sta je gelijk 3-0 achter. Maar ik pas het geleerde toe. Het gaat nog niet vanzelf, maar het gaat. Er zit nu alweer een draai in naar boven toe.

Resumerend kan ik zeggen dat de longrevalidatie mij goed heeft gedaan. Ik heb conditie opgebouwd en ik heb het contract met mijn lijf voorzichtig hervonden. Misschien een volgende keer niet het zover laten gaan dat ik helemaal uitgeput ga revalideren, dan is er mogelijk meer ruimte om ook op medicatie zaken te optimaliseren. Er is een goede basis gelegd, solide, daar kan op verder worden gebouwd. Ik ga een toekomst tegemoet.

Astma is chronisch, daar groei je niet overheen. Zelfs niet als je heel erg je best doet.

Esther van Roest
-deel 7-