Blog 2

In sickness and in health, Life as we know it

Ik geniet er niet echt van, van de kamerbediening. Al is het wel heel luxe en eigenlijk ook wel nodig. De laatste dagen( vanaf donderdag tot nu) vooral na zaterdag doe ik aan zeehond imitatie. Maar gisteren werd het hoesten en de benauwdheid toch net iets te veel. De hele gang geniet ervan, “het is bijna een soort achtergrond geluid wat erbij hoort” vertelde een collega patiënt mij. “Je bent geslaagd voor zeehond!” Om mijn lijf wat rust te geven krijg ik dus eten op de kamer en is mijn programma gereduceerd tot het minimum. 

Dan zit je in je derde week en het ging zo lekker in week twee. Ik wil bergen beklimmen letterlijk. Maar ik wil ook dat mijn lijf sterker wordt en medicatie afgebouwd wordt. Tja dat lukt mij nu dus even niet. En dan voel ik mij rot, teleurgesteld en moet ik hard mijn best doen om niet in de oude patronen door te gaan. Ik accepteer dus dat er eten gebracht wordt dat ik niet kan deelnemen aan de sportieve delen of de workshop (anders horen de anderen niks).

Maar het lijkt erop dat er wel verandering plaats heeft. Niet alleen in mijn gedachten, maar ook fysiek. Ja de extraatjes doen hun werk. Extra medicatie, extra lieve zorg, extra rust. Ik heb boek zeven inmiddels uit gelezen en al een sok gebreid. Zo blijf ik mijzelf een beetje afleiding geven, want de verleiding is groot. Maar het hoesten wordt minder en de benauwdheid ook, het hernieuwde omgaan met mijn astma werpt zijn vruchten af. Dat stimuleert wel een beetje al blijft het wennen.

Morgen is alles beter! Dat zul je zien dan zitten we alweer op de helft van week drie, volgende week is week vier, op de helft van de opname. Dan gaat de weg alleen nog maar omhoog?!

Esther van Roest
-deel 2-