Haat acceptatie verhouding met astma

Haat acceptatie verhouding met astma

Al vanaf jongs af aan is er bij mij astma gediagnostiseerd waarvoor ik medicatie gebruik. Echter begonnen mijn astma klachten serieuzer te worden naarmate ik ouder werd. Afgelopen juli werden mijn klachten ineens zó erg dat er niks anders op zat dan een revalidatie op hooggebergte in Davos.

De eerste week in het NAD voelde heel tegenstrijdig. Ik werd hier geconfronteerd met mensen die écht ernstig ziek waren, hoezo ben ik hier dan? Naarmate de revalidatie vorderde heb ik leren inzien dat ik wel zeker op mijn plek ben. Het is namelijk niet normaal om je de hele tijd zo moe te voelen dat je elke dag een middag slaapje moet doen en weinig tot niks met vrienden kan ondernemen. Het behandelteam in het NAD heeft mij laten inzien dat ik niet zomaar astma heb, ik behoor tot de groep mensen met ernstig astma. Dit betekent niet dat ik per definitie niks meer kan. Voor mij houd dit in dat ik bijna alles nog kan, maar met aanpassingen. Zo kan ik het ene moment weinig klachten ervaren, terwijl het met een uur al heel anders kan zijn. Factoren die dit kunnen verergeren zijn bijvoorbeeld zoiets simpels als toename van luchtvochtigheid of als het gras bij de buren net is gemaaid.

Met het behandelteam heb ik gewerkt aan mijn aap (astma actie plan) zodat ik thuis zicht heb op de momenten dat het slechter gaat en hier naar kan handelen. Zo staat er in mijn aap bijvoorbeeld dat als ik in oranje zit, het verstandig is afspraken af te zeggen of juist prioriteiten te stellen. In Davos heb ik geleerd dat astma deel is van mij, en bij mij hoort, hoe vervelend ook. Ik zie mijn astma als een haat-liefde verhouding, of misschien eerder als een haat-acceptatie verhouding, want liefde die is er niet en zal er ook nooit komen. Acceptatie dat ik astma heb begint te komen, zo probeer ik optimistisch te blijven, en kan ik tijdens een gepland dagje Efteling toch gaan doordat ik door een speciale ingang naar binnen mag. De eerste keer dat ik hier gebruik van maakte voelde ik me bezwaard, want naast de scheve gezichten die werden getrokken, voelde ik me hier niet op mijn gemak. Daarnaast verwachten veel mensen dat ik als herboren terugkom naar Nederland en hier mijn leven als vanouds zal gaan oppakken. Helaas is de realiteit anders en zal mijn ‘oude leven’ op die manier niet meer haalbaar zijn. Dat wil ik ook niet meer. Hoe wel? Dat is aan mij om te gaan uitzoeken. Gelukkig heb ik fijne mensen om me heen die mij hier bij kunnen gaan helpen.

Iris Nieuwstraten