Blog 6

In sickness and in health, Life as we know it

Anders nog iets? Dat vragen ze wel eens bij de slager, de bakker of de groenteboer. Vandaag pas ik de vraag een beetje aan voor gebruik in dit verhaal. Anders niets? 

Vandaag was weer een indrukwekkende dag. Ik ben het terrein van de kliniek niet afgeweest en toch weer een hoop indrukken opgedaan. Inzicht gekregen en leek de bodem onder mijn voeten weggeslagen. Zo voelde dat aan. Of uitgehold tot op het diepste punt van mijn zijn. Het inzicht is voor mij dat ik er grote moeite mee heb om mijn kwetsbaarheid te tonen. Dit zit zo diep geworteld. Vandaar dat ik mij als stoere zelfstandige vrouw presenteer en niet toe wil geven dat mijn lijf niet zo sportief en gezond en krachtig is als het er misschien van buiten uit ziet. Mijn buitenste laag is een beschermende laag. Een glimlach, open blik, stevige pas, grote stoere vrouw. Hollands welvaren!?

In deze longrevalidatie is er al aardig aan mijn boom geschud en is er gegraven en gespit en gezocht naar nieuwe inzichten. Een van de inzichten is dat het anders mag en kan. Dat de kwetsbaarheid die ik voel ook best gedeeld mag en kan worden. Dat er dan nog steeds een stoere vrouw overblijft. Dat mijn astma niet weggaat, maar dat ik wel manieren kan vinden om er mee te leven. Zo goed en zo kwaad als dat gaat. De kwetsbaarheid van leven met een chronische ziekte en daarmee niet altijd alles kunnen zoals je wil. Ik ga mijn beschermende jas, als het ware voorzichtig afpellen. Kijken hoe het ook anders kan en mag gaan. Het is rete spannend maar ik zie er de noodzaak van in. Eerste voorzichtige stappen zijn gezet. Longrevalidatie is niet alleen maar sporten, bewegen en medicatie aanpassen het is ook jezelf de spiegel voorhouden en eerlijk kijken naar wat er daadwerkelijk nodig is of hebt. Soms is dat heel veel rust, soms is dat hulp in het vinden van een andere leefstijl en gedachtegangen. Dan voelt een pil of puffer meer of minder nemen redelijk eenvoudig in tegenstelling daarmee. Soms mag het iets anders zijn. Soms hoeft het niets anders dan dat te zijn. Zolang als het maar genoeg is om mee verder te kunnen leven. “Nog minstens 50 jaar “; zegt mijn jongste zoon dan. “Niets anders!

Esther van Roest
-deel 6-