Het is mijn astma

Astma

Het is nu mijn 8e week hier in het Nederland Astmacentrum in Davos. Altijd heb ik gedacht dat ik best goed omging met mijn astma.

Hier in het NAD ben ik gaan inzien dat dat toch niet zo was. Thuis ging het al langere tijd (jaren) erg slecht en toch bleef ik denken dat het best goed ging. Waarom ik dat dacht? Ik accepteerde het al dat het zo was en ik was aan het overleven in plaats van aan het leven. Ik ging van longaanval naar redelijk functioneren en weer terug, nooit heb ik mij echt goed gevoeld en het onder controle gehad, maar het was onderdeel van mijn leven geworden. Naar buiten toe hield ik mij vaak sterk, zodra iemand vroeg hoe het ging zei ik dat ik mij goed voelde. Dat was ook niet geheel onwaar, want ik voelde mij vaak op zulke momenten ook best goed want als het slecht gaat zie je mij niet op straat, dan blijf ik binnen met een dekentje op de bank. Ik vertelde niet dat ik dan al een paar dagen weer erg benauwd was geweest en dus niet naar buiten kon, want waarom zou je daar over beginnen, ik dacht dat mensen dan zouden vinden dat ik aan het klagen was.

Hier in het NAD ben ik er achter gekomen dat ik het gewoon mag zeggen als het toch even wat minder gaat en dat dat dus niet meteen klagen is. Dat het juist belangrijk is om duidelijk te maken hoe je je voelt en het juist fijn kan zijn voor mijn omgeving. 

Voordat ik naar Davos ging waren er mensen die zeiden dat ik vast als herboren terug zou komen en misschien was dat ook wel een beetje mijn eigen hoop. Jammer genoeg is dat niet waar, ernstig astma is een chronische ziekte en die blijft dus voor altijd, wel heb ik er hier mee leren omgaan. Door alle workshops, gesprekken en sporten weet ik nu beter hoe ik kan doseren en waarom ik bepaalde medicatie gebruik en vooral ook wanneer ik dat in moet gaan zetten. Mijn doel was ook om hier medicatie af te bouwen, maar ik ga juist met meer medicatie naar huis. Gewoonlijk zou ik dat verschrikkelijk vinden, maar dankzij alles wat ik hier geleerd heb weet ik nu waarom ik het gebruik, dat ik medicatie eerder in moet zetten en dat het er voor zorgt dat ik mij beter voel.

Nog een kleine week en dan mag ik weer lekker naar huis en mijn astma? Die gaat ook weer met mij mee terug naar Nederland. Hoe erg ik ook had gehoopt een deel van mijn astma hier in Davos achter te laten, het is nu oké dat het weer met mij mee gaat. Vrienden gaan we niet worden, maar accepteren doe ik het nu wel.

Ja, ik ben chronisch ziek, maar dat hoort nu eenmaal bij mij. Vraag dus gerust eens hoe het met mij gaat net zoals voorheen, vanaf nu zal ik alleen eerlijker zijn tegen jullie in mijn antwoord daarin. Niet alleen voor jullie, maar vooral ook voor mijzelf.

HET IS MIJN ERNSTIG ASTMA EN WIJ BLIJVEN VOOR ALTIJD SAMEN.

Linda Prins