Teamleden over 125 jaar Nederlands Astmacentrum Davos

Zoveel (goede) herinneringen aan de periode dat ik bij het NAD heb gewerkt.

Maart ‘86 organiseerde de PV toerskiën met 16 collega’s. Er gingen maar 4 dames mee. Het was mijn eerste toer en het was zwaar maar erg leuk. Heel vroeg opgestaan, met diverse auto’s naar de Fluëla-Rothorn gereden, waar de toer begon en toen met vellen onder de ski’s omhoog gelopen en in de Tiefschnee weer naar beneden.  We hadden wel een gids; de bergführer liep voorop en iedereen in zijn spoor erachteraan; ploegend, kreunend, hijgend en stoethaspelend. De vellen waren heel vreemd in het begin; al liep je nog zo steil omhoog, je gleed niet terug. Ik was de enige zonder ervaring en bij de eerste bochten viel ik steeds. We liepen zigzaggend omhoog en al bleven de bochten moeilijk, het ging gelukkig steeds beter. Het was alleen jammer dat het zo bewolkt was, en net voor de top begon het zelfs te sneeuwen. De wind veroorzaakten een soort jankende-honden geluid. Maar het was niet koud want iedereen zweette als een otter. Het laatste uurtje was wel afzien. De stoet viel wat uit elkaar; het conditieverschil werd merkbaar. Voorop de gids, dan Jelle, dan de 3 sportleraren, daarachter ik. Dus toch niet slecht! Ik weigerde de ski’s van mijn voorganger meer dan 20 cm voor te laten gaan en door stug naar die ski’s te blijven kijken lukte dat ook. Ik keek regelmatig achterom, want het gaf energie om naar mensen te kijken die alles nog moesten doen wat ik al gedaan had, maar ik durfde niet te kijken hoe hoog we nog moesten. De laatste 25 meter waren verschrikkelijk. Toen had ik elke 5 meter even rust nodig om adem te halen, zodat er toen toch nog een klein gat ontstond. De sneeuw was zo diep dat skistokken tot het handvat in de sneeuw verdwenen! Na die 25 meter wachtte we op de rest en de laatste 75 meter moesten we de ski’s uitdoen en op skischoenen het laatste stukje lopen. Die laatste 75 meter hadden van mij niet gehoeven maar alle mannen wilden naar de top en ik had nog wel wat energie dus vooruit dan maar. Na 3 uur en 15 minuten stonden we op  3022 meter. We aten op de top en daarna op je kont terug naar de ski’s. Daar de ski’s weer onder en begon de dolle pret naar beneden. Niemand kon goed tiefschnee skiën, dus vielen we constant en zagen we eruit als verschrikkelijke sneeuwmannen. Het was haast net zo vermoeiend als omhoog!
Zomer ‘86 ik mocht met de vossen (jongste kindergroep) mee op huttentrektocht met o.a. Sandra, Bert, Bianca, Yvonne, Bregje, Elisabeth, Jacqueline.

Tennistoernooi zomer ’86 met o.a. Els, Hella, Danielle, Marleen en Hanneke. Met Els, Danielle en Hanneke heb ik nog steeds contact!
Ook werd er in juni van dat jaar een volleybal toernooi georganiseerd; de junioren tegen de staf, in de sporthal in het NAD.

Ook stond er deze zomer een gletsjertocht over de Diavolezza gletsjer op het programma, bij Pontresina (dicht bij St. Moritz en de Bernina pas). Ik zat in de organisatie en er gingen 22 collega’s mee. Een stuk ging per kabelbaan en daarna was het 4 uur lopen. We hadden onze eigen gids en vertrokken als laatste groep om 12 uur, boven op de gletsjer op 2960 m.; onze groep was om 16.30 uur als eerste beneden. De gids was een taaie oudere man, die enthousiast was dat we allemaal in Zwitserland woonden. Hoe meer groepen we inhaalden, hoe enthousiaster hij werd. Maar in de andere groepen liepen ook oude, dikke mensen of kinderen (aan een touw). Gedeeltelijk over rotsen klimmend en over gletsjer spleten springend liepen we over de gletsjer naar het dal. Sommige spleten waren 125 m. diep! Door de druk van het ijs waren de spleten helderblauw. Er waren ook kleine ‘zwembadjes’ met koud water, waar je kloven van kunt krijgen alleen al als je met je handen in het water zit. Het was prachtig weer en een heerlijke dag. Weer beneden hebben we met z’n allen pizza en ijs gegeten. Het was niet zo’n zware tocht (voornamelijk bergje af) maar vreselijk mooi.

In november ’86 begon ik de sneeuw bijna uit de lucht te KIJKEN, maar het bleef strakblauw en 22 graden. De nazomers in Zwitserland zijn echt heerlijk maar nu mocht het winter worden!
Maar; het meer op de Flüela Pass op 2400 m. was wel bevroren. Normaal ligt daar ook sneeuw op dus dan heb je weinig aan het ijs. Maar nu was er nog geen vlokje gevallen. Dus wij met schaatsen en ijshockey sticks naar boven. Liften met een paar meiden want we hadden allemaal geen auto en de bus rijdt niet in het tussenseizoen. Maar het was goed te doen om een lift te krijgen. Mooier ijs had ik nog nooit gezien. Spiegelglad, 15 cm dik en doorzichtig. De eerste keer was wel eng omdat je de bodem zo duidelijk kon zien. En in het begin kwamen er vanuit het midden allemaal van die zeehonden geluiden (oink – oink!), maar geen barstje te zien. 
De eerste dag schaatsten we aan de achterkant van het meer, daar was het mooiste ijs en we liepen allemaal om het meer heen, maar de 2e dag durfde er eentje over het midden van het meer te lopen, en dat ging ook. In het weekend waren er ook mannelijke collega’s vrij en waren we met 14 man. Ze hadden zelfs palen uit onze sporthal geleend. Na een uurtje kwam er toevallig een fotograaf langs, die foto’s verkoopt aan Nederlandse kranten, en hij was dus helemaal enthousiast dat wij Nederlanders waren. Tja; Zwitsers zul je hier niet zien, veel te koud, te hoog, te ver, te… gratis. Die betalen gewoon de entree van de ijshockeyhal. (Helaas heb ik de foto’s nooit in een krant gesignaleerd.)

De hele maand november was druk met cocktail avondjes, naar de film, een kroeg (de Chämi) die jubileerde, een hoop verjaardagen, afscheidsfeestjes en sportevenementen (oa een nachtelijk tennistoernooi in de sporthal van 18 – 6 uur).

We hebben ook een blijspel gespeeld met de collega’s Frits, Corrie, Anita, Gerard, Martin en Jan. ‘De huistiran’ van Godfried Boomans. Geweldig leuk. De grote rode zaal van het NAD zat stampvol patiënten en personeel, en het was ruim 2 uur lachen, gieren, brullen. Het ging over een oude ex-militair (de huistiran), zijn deftige vrouw, hun 20 jarige dochter, 2 aanbidders die met haar wilden trouwen en een butler. Op een gegeven moment riep de huistiran de butler, die niet snel genoeg kwam. Hij pakte toen zijn pistool (het startpistool van de ijsbaan) en schoot in de lucht. Prompt ging het brandalarm af; hij had precies een brandmelder geraakt. Ongeveer 8 stoelen achter mij zat een junior die pepermunt had. In de pauze gooide ze mij het rolletje, en toen ik het weer terug gooide kwam het precies op de wang van de directeur terecht, die schuin achter haar zat. Ik heb maar eens strálend naar hem geglimlacht, en ben niet ontslagen.

14 februari ’87 was de winter-triathlon. Skiën, langlaufen en schaatsen. Ik kan gewoon absoluut niet schaatsen. Maar het is de lol van het deelnemen natuurlijk. Maar omdat het die avond ervoor volle maan was = heksennacht in Zwitserland, had ik me verkleed als heks, compleet met bochel en masker. Dat beperkte de zuurstof inname en de zwarte rok zat ook in de weg. Ik had er nog over gedacht om een bezem mee te nemen maar dat zou betekenen dat ik moest langlaufen zonder stokken en dat vond ik toch te zwaar. Omdat ik het masker op hield herkende niemand mij maar ik had wel een startnummer dus iedereen zat te raden wie ik was. Er waren 39 deelnemers dus dat duurde toch nog even. Er waren er nog een paar verkleed gekomen, onder andere Jan en Greetje. Ik schaatste zo belabberd dat iedereen dacht dat het bij mijn act hoorde maar ik kan gewoon écht niet schaatsen. ‘s Avonds was in de PB de video en de prijsuitreiking. Voor het eerst in 4 jaar had Arne van Jelle gewonnen. (Jelle was wel al de hele winter geblesseerd).

Ook was er deze winter van 1987 een ijshockey toernooi tussen 8 klinieken in Davos. Vorig jaar was NAD laatste en daarom hebben de jongens HCNAD opgericht. Het waren een stelletje fanatiekelingen bij elkaar. Ze hadden Kruit, de directeur, net zo lang zitten opjutten tot hij echte ijshockey tenues aanschafte met embleem van het NAD en de Nederlandse vlag. De meeste jongens hebben zelf scheen-, knie- en elleboogbeschermers, en helmen met gezichtsbescherming. Er werd gespeeld met een soft puck, en het bleek dat er steeds van elk team 1 meisje in de wedstrijd moest meedoen dus Greetje, Els en ik mochten het team versterken en wisselden elkaar af. Arne zette alles op video en er kwamen slappe gesprekken op. De boys blaakten van zelfvertrouwen en toen Arne vroeg hoeveel wedstrijden ze gingen spelen zeiden ze; ‘3 en de finale’. Hij vroeg aan de dames was ons motto was en die hadden we; ‘Wegwezen, daar komt de puck’! De eerste wedstrijd verloren we al met 2-0. Het lag niet eens aan ons dames; maar de tegenstanders hadden een man die dwars door de verdediging heen denderde en scoorde. De jongens waren haast sacherijnig. Er was ontzettend veel publiek, met spandoeken, toeters, bellen, pannendeksels en de stemming zat er goed in. De 2e wedstrijd wonnen we met 5-0. De jongens kregen gelijk weer praatjes, tot de volgende wedstrijd die we met 1-0 verloren. We hoefden dus niet meer aan te treden voor de finale en waren 6e in het klassement.

In augustus ’87 was de jaarlijks triathlon. 400 m zwemmen, 22 km fietsen en 4.2 km hardlopen om de Davosersee. Trude deed ook mee en ze won nog ook in 1.07 uur; zelfs van kanshebber Jantien (beide fysiotherapeuten in Davos). Jelle had weer gewonnen bij de heren.

Eind september was het afscheidsfeest van Els en Elizabeth. Het was een erg gaaf feest met veel sketches. Hanneke was geweldig, begeleidt door Ali op haar accordion.

In januari ‘88 was het afscheidsfeestje van Hetty en Jos; een avond met 3 (!!) uur cabaret op hoog niveau.

13 februari was het volgende feest; die dag was de verjaardag van Tom, Hanneke, Martin, Carla én Greetje! Het werd uitgebreid gevierd in het Schwytzer Huesli. Thema; hoedjes. Rudo en Monique wonnen met hun de hoedjes de 1e prijs.

Eind augustus ‘89 ging ik met het verpleegkundig team een dag lopen op de Schwartzhorn (3147 m) als afscheid. 

Liesbeth van der Hulst
Verpleegkundige 
Werkzaam bij het NAD van 1985 – 1989