Mijn opname in Davos weer naar huis
Gekke tijd achter de rug
Hallo allemaal, wat een gekke dagen heb ik achter de rug. Ik krijg veel vragen van jullie dus het leek mij slim om alles even uit te leggen in deze blog. Later zal ik nog een blog schrijven over mijn algemene ervaring en een samenvatting van mijn opname in het NAD. Het belangrijkste nu is dat ik gisteren weer lekker thuis ben gekomen.
Ouders op bezoek
Vorige week waren mijn ouders op bezoek. Samen met mijn zusje en vrienden van mijn ouders. Het begon erg spannend, omdat het eerst niet zeker was of mijn ouders nog langs kon komen. Ook in Zwitserland is het coronavirus een serieuze bedreiging geworden. Zoals in een vorige blog beschreven, waren er al extra maatregelen gekomen waardoor we niet meer naar drukke plekken gingen en bepaalde situaties meden. Verder mocht dit de pret niet drukken en ik was heel erg blij om mijn bezoek te mogen ontvangen. Woensdag stonden eerst nog wat afspraken gepland. Daarna ben ik lekker met hun meegegaan naar het appartement. Het was heerlijk om weer eens Nederlandse kost te eten. Toen ik ’s avonds terugkwam, waren er nieuwe besluiten gemaakt. Mijn bezoek was het laatste wat mocht komen. Vanaf de maandag erna, mocht bezoek uit Nederland uit voorzorg niet meer langskomen. Donderdag hebben we nog een goede dag gehad met prachtig weer, mooie wandelingen en veel gezelligheid. Toen ik vrijdagmiddag terugkwam, werd verteld dat we vanaf nu de kliniek helemaal niet meer mochten verlaten en ook bezoek niet meer naar binnen mocht. Gelukkig had ik voor de zekerheid al afscheid genomen van het bezoek en zou ik die anderhalve week later weer zien.
Onzekerheid
Het was al een gek weekend. Mensen waren in de war, bang en gefrustreerd om het feit dat we niet meer naar buiten mochten en omdat het virus steeds dichterbij kwam. Zaterdag hebben we spelletjes gedaan en hebben we geprobeerd actief te zijn door pingpong en poolen. Het hele team en patiënten probeerden er het beste van te maken. Natuurlijk volgden wij ook al het nieuws in Nederland en we zagen dat er daar ook steeds grotere paniek ontstond. Ik kreeg toch een soort angst, wat als we de 23ste niet meer thuis kunnen komen en straks hier vast zaten. Begrijp me niet verkeerd. Ik had het er heel erg naar mijn zin maar aan het einde leef je er erg naar toe om naar huis te gaan.
Grenzen op slot
Zondag werd bekend dat alle horeca in Nederland op slot moest en er vele maatregelen werden gehanteerd tot 6 april. De grenzen om ons heen gingen op slot en ik had hier zoveel stress van, dat ik mij opsloot op mijn kamer. Ik werd letterlijk ziek door alle spanningen (dit staat ook in mijn aap omdat stress een van mijn grote triggers is). Daardoor kreeg ik hoofdpijn, was ik wat benauwder en verkouden. Maandag zaten we allemaal in onwetendheid. Wat gaat er gebeuren? Komen we nog thuis? Heeft een behandeling nog zin? De longarts kwam langs om te vertellen dat er aan het einde van de ochtend een bijeenkomst was en ze alles met ons gingen bespreken.
In quarantaine
Ondertussen werd ik van de gang geplukt en werd mij verteld op de kamer te moeten blijven tot de longarts langs is geweest. De longarts vertelde mij dat ik bepaalde symptomen had die op corona konden wijzen. Vanaf dat moment moest ik in quarantaine, werd er een test afgenomen en mocht er alleen tijdens nood of voor het eten verpleging bij mij in de kamer komen. Maar alleen in volledige beschermende uitrusting. Er werd verteld dat de kliniek tijdelijk gesloten wordt omdat de artsen het een te groot risico vinden om zo’n grote groep kwetsbare mensen bij elkaar te hebben. Ook werd door de Zwitsers de sportschool en het zwembad in de revalidatiekliniek gesloten. Het werd een te groot risico, nu ook in de stad in het ziekenhuis patiënten lagen. Doordat de kliniek op slot ging werd mij door de longarts verteld dat de patiënten die niet in quarantaine zaten, met spoed in een grote bus met zijn allen naar Nederland gingen. Ze moesten gelijk weg omdat het niet zeker zou zijn of de vliegtuigen de dag er na nog zouden vliegen en de grenzen waren al op slot. Door grote inzet van de longartsen (zelfs een van de artsen is meegereden tot de grenzen en heeft gebeld met de ambassade) konden alle patiënten thuiskomen.
Toch naar huis?
Het was heel heftig voor mij omdat ik samen met twee andere patiënten achter bleef. Wij moesten de uitslag van de coronatest afwachten. Vanaf mijn balkon zag ik iedereen weg gaan. Mensen waar ik 8 weken mee heb gezeten, heb ik geen afscheid van kunnen nemen en niet wetend of ik nog naar huis kon komen. Er werd ons verteld dat het rond de 20 uur duurt voor de uitslag bekend is en daar moesten we in ieder geval op wachten. (dit is natuurlijk heel logisch en supergoed dat de artsen zo goed handelen en het heel serieus namen). We zouden de dinsdag als de uitslag er snel was, ook met een busje terug. Helaas liet de uitslag op zich wachten en werd ons verteld dat als we om 2 uur niks wisten, wij ook de vlucht niet zouden redden die op dat moment nog gepland stond. Om 2 uur werden we gebeld “het spijt ons maar jullie kunnen vandaag niet naar huis, er is nog geen uitslag.” Zwaar overstuur als ik was, zat ik op het balkon. Alle spullen stonden al vanaf de ochtend ingepakt en klaar. Zodra ik iedereen had laten weten dat ik niet thuis kon komen, stormde iemand van de verpleging binnen. “SANNE de uitslag is goed we gaan NU NU weg, we weten niet of we het redden maar we gaan er alles aan doen” David de longarts vroeg of we konden vliegen en we pakten alle spullen en zijn hals over de kop naar buiten gerend. Daar kwam David met het busje aan scheuren. Verpleging stond klaar voor de vlucht en ook Jurre van de activiteitenbegeleiding stond klaar. Noodmedicatie werd meegegeven en daar zat ik met nog tranen in mijn ogen in het busje. Ik kon het niet geloven. Ik ga gewoon echt naar huis. Het team stond ons uit te zwaaien en beloofde ons dat het goed kwam. Verder is de reis best soepel gegaan. We moesten op Zurich even goed doorlopen en er zijn telefoontjes gepleegd dat we echt nog mee konden. Vanaf dat we in het vliegtuig zaten ging alles soepel en waren we zomaar op Schiphol. Daar stonden mijn lieve vriend en zusje mij al op te wachten. Door alle inzet en doorzetten van de longartsen en de rest van het team ben ik nu lekker thuis. Ik ben iedereen heel erg dankbaar. Wat een super team die echt hun handen in het vuur hebben gestoken voor ons.
Rust
Nu vooral bijkomen, alles een plekje geven en verwerken. Deze weken krijg ik nazorg en via Skype kunnen alle gesprekken alsnog plaats vinden. Ik hou jullie op de hoogte, maar voor nu eerst lekker genieten met mijn vriend en familie.
Maak kennis met ons team
Ons team staat voor u klaar. Maak kennis met ons en bekijk de teampagina.