OVER SHUTTLEWALK EN SPUTUMEVACUATIE
Davosganger Janette Hertog hield een blog bij tijdens haar opname in het astmacentrum.
Davos in 84 dagen
5 augustus 2019
Om vier uur gaat de wekker. Ik ben meteen bij mijn positieven. Vandaag gaat het gebeuren: het astmacentrum in Davos zal drie maanden mijn thuis zijn. Gisteravond hebben we de auto al ingepakt, nu alleen nog de toilettas en mijn kussen. Wel lekker dat ik doordat we met de auto gaan mijn eigen kussen mee kan nemen. Om vijf uur zwaai ik nog één keer naar de tuin, krul me op op de autostoel en val in slaap.
Halverwege Duitsland neem ik de omgeving weer in me op.
We passeren de grens bij Bazel, rijden door een prachtig landschap met azuurblauwe meren. In dit deel van Zwitserland zijn we nog niet vaak geweest. We passeren de Zürcher See, de Walensee, nemen skidorp Klosters ondergronds via een tunnel. Dan komt de Davosersee in beeld. Dit meer komt vaak voor in de doelen die astmapatiënten zich stellen: een keer helemaal rond dit meer wandelen. Het ultieme bewijs van een verbeterde conditie.
In Davos slaan we af naar het hoger gelegen Davos Clavadel. Na vijf minuten draaien we het terrein op van het Zürcher Reha Zentrum, een Zwitserse revalidatiekliniek. Het Nederlands Astmacentrum Davos heeft in dit gebouw een vleugel waar twintig astmapatiënten kunnen worden opgenomen. De omgeving ziet er vriendelijk uit, veel bloemen, verschillende revalidatiegebouwen en prachtige houten chalets. We parkeren de auto en stappen uit. Ik neem een grote hap lucht en stap de deur van het NAD binnen.
De verpleging zit al op me te wachten. We krijgen een korte rondleiding over de afdeling. De Nederlandse vleugel bestaat uit twee etages met elk tien kamers, een woonkamer en enkele spreekkamers. Ik kom op de groene etage, wat betekent dat alle decoraties op mijn kamer limegroen zijn. Mijn lievelingskleur! Het balkon biedt een panoramisch uitzicht op bergtoppen en enkele van de houten chalets.
Gauw de kamer personaliseren. In no time prijkt de hele familie in vijf fotolijstjes op het bureau. Het magneetbord hang ik vol met kaartjes en lieve briefjes die ik de afgelopen week thuis al kreeg. Het voelt eigenlijk alsof ik een vakantiehuisje inricht. Totdat in ziekenhuisstijl een maaltijd op mijn kamer wordt gebracht. Dat gebeurt trouwens alleen de eerste avond. Morgen ga ik voor de drie maaltijden naar het restaurant. En morgen leer ik ook de andere bewoners kennen.
Ik geniet van een kopje koffie op het balkon en lees ondertussen alle instructies en papieren door. Vroeg kruip ik onder de wol; morgen wacht een drukke dag.
12 augustus 2019
“Maak je lang en adem helemaal uit”. Instructies schallen over het zwembad. We hebben ons eerste zwemuurtje. Gehuld in een door het astmacentrum verstrekte blauwe badjas met daaronder de zwemkleding stiefelden we een paar minuten geleden op slippers door de gangen van de Zwitserse kliniek.
Op deze manier is zwemmen helemaal niet vervelend. Niks geen zweterige ruimtes, krappe kleedhokjes en stropende kleding. Kon dat in Nederland ook maar zo. Maar aan de andere kant moet je er toch niet aan denken dat je gehuld in badjas een aanrijding krijgt op weg naar het zwembad. In dergelijke kledij een schadeformulier invullen is een beetje vreemd.
Het water is heerlijk warm, het bad niet al te groot, dus als je de overkant bereikt zonder te hoeven stoppen voor een paar happen lucht heb je al een euforisch gevoel.
Om twee uur hebben we de volgende activiteit: fitness. Ik doe de warming-up op een ligfiets. Vanwege de bètablokkers die ik slik voor een hartprobleem moet ik niet op kracht fietsen maar op hartslag. Ik heb mijn hartslagmeter bij me, zodat ik goed kan monitoren of het aantal slagen per minuut niet boven de 180 uitkomt.
De bewegingsagoog legt de werking van de verschillende krachttrainingsapparaten uit. We gaan de komende tijd hierop spierkracht opbouwen. Onze vorderingen houden we bij op een lijst. Pffff! Deze activiteit heeft niet m’n hart, maar ja, het is voor een goede zaak zullen we maar zeggen.
Later die middag staat een Skype-gesprek gepland met de diëtiste. Zij neemt de maaltijden met me door en vraagt of ik nog ergens tegenaan loop met mijn allergieën. Ik kan haar geruststellen. Ik vertel haar dat ik één grote uitdaging heb: de maaltijden zijn allemaal heel uitgebreid en erg lekker, en bovendien eten we ’s middags én ’s avonds warm. Echt een lesje in beheersing.
’s Avonds neemt de verpleegkundige de inhalatietechnieken met me door. Een foute manier van inhaleren kan het effect van een medicijn tenietdoen. Gelukkig had hij niks aan te merken op de manier waarop ik de longmedicatie tot me neem. Mooi! Dan nu ontspannen; het is inmiddels al halftien.
13 augustus 2019
De sportieve activiteiten van gisteren werken vandaag nog na: ik heb enorme spierpijn. Erg ongemakkelijk, maar wel fijn om te weten dat ik nog spieren heb na al die prednison.
Vandaag staan de psycholoog, de longarts en de fysiotherapeut op het programma.
De longarts vindt het nog wat te vroeg om het aantal inhalaties te verminderen. Eerst moet de NO-waarde omlaag. Zodra die is gedaald gaan we kijken of we de dosering kunnen halveren.
Er wacht weer een heerlijke maaltijd: forelfilet met koolrabi en aardappelschijfjes. En een toetje van ananaspartjes en honingijs. Ik beloof mezelf dat ik als de weegschaal op het zaterdagse weegmoment meer aangeeft dan de week ervoor het toetje in het vervolg laat staan. Maar nu nog niet.
Aan het eind van de middag zoek ik de ruimte van de fysiotherapeut op. Het NAD mag voor fysiotherapie de ruimtes van de Zwitserse revalidatiekliniek gebruiken. Via een wirwar van gangen ontwaar ik een andere nieuweling die wacht op een van de fysiotherapeutes en zo blijk ik toch nog onverwacht de goede ruimte te hebben gevonden.
Ik krijg een training in sputumevacuatie; een prachtige term voor rochelen. Hiervoor moet ik blazen in een mondstuk van een apparaatje ter grootte van mijn hand. Door mijn geblaas gaat het apparaat trillen. Die trilling resoneert tot diep in mijn longen. Verbazingwekkend dat zo’n simpel apparaat akeligheden uit de krochten van mijn longen kan evacueren!
17 september 2019
Midden in de nacht word ik wakker. ‘k Voel me grieperig. Na een uur rillen trek ik de stoute pantoffels aan en bel de verpleging om een pijnstiller. De verpleegster komt gewapend met pil en thermometer naar mijn kamer. Mijn lijf bedriegt me niet: ik heb koorts. Morgenochtend komt de longarts even lang om te zien of ik met antibiotica moet beginnen.
In Nederland prop ik er in zo’n geval voortdurend paracetamol in om op de been te blijven. Hier leer ik dat ik dat dus niet meer zo moet aanpakken. Het is een signaal van mijn lichaam en die ga je te lijf door rust te nemen.
Zomaar wat passages uit de blog die ik over mijn tijd in het astmacentrum in Davos bijhield.
Eindeloos leken de 84 dagen toen ik op 5 augustus begon aan het revalidatietraject. Inmiddels weet ik beter: het programma was zo gevuld dat ik voor ik het besefte aan het eind van mijn opname was gekomen.
Wat heb ik een enorme gezondheidswinst behaald in de revalidatieperiode! Na twee weken kon ik al vrijer ademen en verminderden de ontstekingen in de neus- en kaakholtes door de afwezigheid van allergenen op deze hoogte. Wat meteen een gunstig effect op de longen had. Waar mijn lijf in Nederland alleen maar moest vechten tegen inflammaties, kreeg het hier de tijd om te herstellen. Dit heb ik tijdens een eerdere longrevalidatie in Nederland niet meegemaakt. Onmogelijk ook met mijn vorm van astma; daar heb je echt een allergeenvrije lucht voor nodig. En die vind je niet op zeeniveau.
Ik heb ook bijzonder veel geleerd over mezelf. Over mijn valkuilen, en het gemak waarmee ik over mijn grenzen heen ga. Hopelijk doe ik de rest van mijn leven mijn voordeel met de waardevolle lessen.
Een eyeopener was ook dat er zo veel factoren astma kunnen verergeren. Zoals stress, een ongezonde leefstijl of te weinig beweging. Of doorlopen als je ziek bent. Op zich nooit slim natuurlijk, maar net als de meeste mensen verkeer ik in de veronderstelling dat ik onmisbaar ben op het werk.
En nu aan de slag met het in Davos geleerde. Dat vergt soms een gedragsverandering, en in mijn geval ook meer beweging. Tegenwoordig ben ik twee keer per week om zeven uur ’s morgens in het zwembad te vinden en ik fitness zelfs; ondanks mijn aversie daartegen ben ik er inmiddels wel van doordrongen dat het goed voor lijf en leden is.
Ik kijk terug op een fijne twaalf weken. Hulde voor alle artsen, therapeuten en verpleegkundigen van het NAD. Er stond een fantastisch team om me heen tijdens de revalidatieperiode, maar ook twee maanden na vertrek uit Davos is er nog steeds nazorg. Waar vind je tegenwoordig nog dat uit het oog niet uit het hart betekent?
Apeldoorn, januari 2020
Janette Hertog
Maak kennis met ons team
Ons team staat voor u klaar. Maak kennis met ons en bekijk de teampagina.